Monthly archives "Maj"

Nie tak dawno doszło w Warszawie do wypadku autobusu w którym ucierpiało około 30 pasażerów. Osoby poszkodowane mogą starać się o świadczenia odszkodowawcze.

W wypadku do którego doszło w Warszawie, oprócz pasażerów autobusu, obrażenia odniósł kierowca a także kierująca samochodem, który uderzył w autobus po tym jak pojazd komunikacji miejskiej stoczył się z nasypu.

Przewóz pasażerów odbywał się linią organizowaną w imieniu powiatu – m. st. Warszawy – przez Zakład Transportu Miejskiego, a sam kurs wykonywany był przez PKP Grodzisk Mazowiecki, który zawarł z ZTM stosowną umowę na przewóz pasażerów.

Zgodnie z ustawą prawo przewozowe, w której uregulowano zasady przewozów pasażerskich to przewoźnik – a nie organizator kursu – ponosi odpowiedzialność względem pasażerów.

Umowę przewozu zgodnie z prawem zawiera się przede wszystkim przez zakup biletu. Jednak obowiązujący w liniach zarządzanych przez ZTM regulamin przewozu osób jest korzystniejszy dla ewentualnie poszkodowanych gapowiczów. Zapisano w nim, że umowę przewozu zawiera się już przez samo wejście do pojazdu, a brak ważnego biletu obliguje do zapłacenia opłaty ustalonej w taryfie przewozowej.

Dlatego nawet osoby jadące bez ważnego biletu, które ucierpiały w wyniku wypadku, nie tracą uprawnienia do dochodzenia swoich roszczeń od przewoźnika. Zawarcie skutecznej umowy przewozu może wpływać na ocenę ewentualnego zarzutu o naruszeniu zasad współżycia społecznego przez domagających się odszkodowań.

Przewoźnik odpowiada z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewozu osób w sytuacjach wymienionych w prawie przewozowym (opóźnienie przyjazdu, przedwczesny odjazd). Za rzeczy podróżnych, które mieli oni przy sobie, przedsiębiorca odpowiada tylko jeżeli szkoda powstała z jego winy.

Wartą zainteresowania jest możliwość dochodzenia roszczeń odszkodowawczych od przewoźnika w innych wypadkach. Co prawda przedsiębiorcy świadczący usługi przewozu osób odpowiadają za szkody na osobie lub w mieniu na zasadach ryzyka, ale z wyłączeniem sytuacji gdy szkoda nastąpiła w wyniku siły wyższej lub działania osoby trzeciej. Dwie najbardziej prawdopodobne wersje zdarzenia wskazują na zasłabnięcie kierowcy albo na jego zawinione działanie.

Jednak przewoźnik może odpowiadać za wypadek na zasadach ryzyka także jeśli jest posiadaczem samoistnym autobusu (włada nim jak właściciel). Dla ustalenia odpowiedzialności przedsiębiorstwa przewozowego koniecznym będzie ustalenie czy kierowca władał pojazdem jedynie za przewoźnika czyli był dzierżycielem rzeczy.

Jeśli tak było odpowiedzialność cywilna spadnie na przewoźnika, który ewentualnie będzie mógł dochodzić naprawienia wyrządzonej przez pracownika szkody na zasadach przewidzianych w kodeksie pracy.

W przypadku odmiennych ustaleń, kierujący autobusem może nie uniknąć skierowanych przeciwko sobie pozwów. Ewentualne skazanie w sprawie karnej będzie wpływać na ocenę sądu cywilnego w zakresie ustaleń co do popełnienia przestępstwa, a tym samym i kwestii winy.

Wysuwane roszczenia majątkowe prawdopodobnie pokryte zostaną z obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej.

art. 436 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93 z późn. zm.).

Jeżeli bliska nam osoba zginęła na przykład w wypadku po 3 sierpnia 2008 roku możemy otrzymać zadośćuczynienie od sprawcy. Najbliżsi ofiar zmarłych przed tą datą muszą toczyć długie sądowe batalie walcząc o swoje prawa. Wkrótce ważne orzeczenie w takich sprawach wyda Sąd Apelacyjny w Warszawie.

W sierpniu 2008 roku do art. 446 kodeksu cywilnego dodano §4. Od tego czasu nie ma wątpliwości, ze za śmierć zmarłego najbliższym członkom rodziny sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Sytuacja komplikuje się w przypadku zdarzeń, które miały miejsce przed zmianą prawa.

W Sądzie Okręgowym w Warszawie toczyła się sprawa, którą matka zabitego chłopaka wniosła przeciwko dwóm skazanym prawomocnie sprawcom pobicia ze skutkiem śmiertelnym jej syna.

Nie domagała się ona pieniędzy za doznaną krzywdę związaną ze śmiercią pełnoletniego już dziecka, a z tytułu rozstroju zdrowia spowodowanego śmiercią osoby najbliższej oraz naruszenia jej dóbr osobistych.

Mimo, że już w 2005 roku w Sądzie Apelacyjnym w Gdańsku zapadł wyrok, w którym uznano racje rodziców dochodzących zadośćuczynienia za naruszenie więzi rodziców z dzieckiem wydająca 22 lutego 2010 roku wyrok w Sądzie Okręgowym w Warszawie sędzia Krystyna Dymek oddaliła powództwo.

Już niedługo bo 9 czerwca 2011 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie będzie rozpoznawał apelację od tego rozstrzygnięcia. Wtedy też, być może poznamy stanowisko sędziów na kwestie dopuszczalności domagania się rekompensaty finansowej za śmierć najbliższych w oparciu o inne podstawy niż art. 446 §4 kodeksu cywilnego. Zapadłe orzeczenie nakreśli zakres uprawnień najbliższych członków rodziny osób zmarłych w wyniku przestępstw przed 3 sierpnia 2008 roku.

Nie tak dawno w Sądzie Okręgowym w Warszawie zapadł ciekawy wyrok zgodnie, z którym miasto Warszawa (organ prowadzący liceum ogólnokształcące, do którego uczęszczał powód) powinno zapłacić 15,5 tys. zł odszkodowania.

Uczniowi nie spodobały się narzucone przez nauczycielkę reguły oceniania z historii. Trzecia nieobecność na lekcjach – nawet usprawiedliwiona – powodowała obniżenie oceny o jeden stopień.

Część uczniów na piśmie wyraziła swoją dezaprobatę dla tego sposobu oceniania informując o swoich poglądach nauczycielkę i dyrekcję szkoły. Chłopak, który obecnie wystąpił do sądu przewodził rewolucji ówczesnych maturzystów.

Ze względu na zbliżający się egzamin dojrzałości wielu uczniów nad walkę o własne rozumienie sprawiedliwości przedłożyło spokojne przygotowanie się i zdanie matury. A ponieważ powód jako jedyny dalej wyrażał dezaprobatę zaczął odczuwać presję ze strony rówieśników i nauczycieli.

W końcu zmienił szkołę na społeczną, która zgodziła się go przyjąć w trakcie roku, ale w której musiał płacić czesne za naukę. I właśnie między innymi o odszkodowanie za zapłatę czesnego w szkole społecznej toczył się proces. Były uczeń wykazywał, że gdyby nie sytuacja w szkole nie zmieniłby swojego liceum na placówkę niepubliczną i nie musiałby ponosić dodatkowych kosztów.

Sąd w nieprawomocnym jeszcze wyroku uznał rację dzisiejszego studenta i zasądził na jego rzecz odszkodowanie. Przedmiot procesu był nietypowy. Być może za opisywanym przykładem pójdą inne osoby, które nie ze swej winy skonfliktowały się z nauczycielami w szkole. Nie wiadomo jak zmieni to komfort pracy nauczycieli.